Fic: Connect (Update - Chapter 5)

บทนำ
ณ จักรวาลอันไกลโพ้น มีดาวสองดวงที่สามารถเชื่อมต่อกันได้ ดาวดวงหนึ่งมีชื่อว่า เนทิฟ เป็นดาวที่มีทรัพยากรธรรมชาติที่สวยงามเต็มไปหมดแต่ไม่มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่เลย ส่วนดาวอีกดวงมีชื่อว่า ฮิวม่า เป็นดาวที่มีแต่สิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ ไร้ซึ่งทรัพยากรป่าไม้ ชาวดาวฮิวม่ามีหน้าตาเหมือนมนุษย์ ดำรงชีวิตด้วยการกินเนื้อของพวกสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำของดาวดวงนั้น และในทุกๆปีจะต้องมีการสังเวยชาวดาวฮิวม่าหนึ่งคน เพื่อแลกเปลี่ยนกับการนำทรัพยากรของดาวเนทิฟมาไว้บนดาวของพวกเขา แต่แล้ววันหนึ่งก็ได้เกิดเหตุการณ์อุกกาบาตมาชนดาวทั้งสองดวงจนทำให้ดาวทั้งสองต้องแยกออกจากกันไปยังคนละกาแลคซี่
100 ปีผ่านไป ดาวเนทิฟก็ได้ลอยมาใกล้โลก ชาวดาวฮิวม่าที่ต้องถูกสังเวยต่างก็ให้ความหวังไว้ว่าพวกตนจะได้อาศัยอยู่กับพวกสิ่งมีชีวิตชนิดอื่นๆบ้าง จึงได้ส่งตัวแทนไปสำรวจโลกด้วยการทำพิธีเชื่อมต่อดาวทั้งสองเอาไว้ ผู้ถูกสังเวยต่างก็เลือกตัวแทนที่จะส่งไปสำรวจโลกก็คือเด็กสาวผู้มีความสามารถพิเศษในการเรียกสิ่งที่อยู่ในความคิดให้ปรากฏออกมา เด็กสาวผู้นั้นมีนามว่า คอนเน็คต์

บทที่ 1: เด็กสาวจากต่างดาว

เช้าวันหนึ่งในที่แสนสงบสุขบนโลกมนุษย์ เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังนั่งเหม่อมองท้องฟ้าในห้องเรียน แต่แล้วเขาก็สะดุ้งตกใจที่เห็นแสงประหลาดพุ่งตกลงบนโลก “ดูนั่นสิ ดาวตกตอนกลางวัน!!” เขาตะโกนเสียงดังจนทุกคนในห้องต้องมามองที่กระจก “สุดยอดเลย ชั้นเคยเห็นแต่ดาวตกตอนกลางคืน ไม่คิดเลยว่าตอนกลางวันก็มีแบบนี้ด้วยหน่ะ!” เด็กคนหนึ่งอุทานขึ้นมา “มุงดูอะไรกันตรงนั้นหน่ะ ได้เวลาเรียนหนังสือแล้วทุกคน” แล้วอาจารย์ก็เข้าห้องมาพอดี ทุกคนในห้องจึงรีบนั่งประจำที่ของตนและเรียนหนังสือกันต่อ เด็กหนุ่มคนนั้นรู้สึกแปลกใจเป็นอย่างมากเลยคิดที่จะไปดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น พอเลิกเรียนเขาก็เดินไปยังที่ที่เค้าเห็นว่ามีดาวตกพอดี เมื่อไปถึงเขาก็ต้องประหลาดใจที่เห็นว่ามีเด็กสาวคนหนึ่งนอนสลบอยู่ “หวา~! ทำไมจู่ๆก็มีเด็กมานอนอยู่ตรงนี้ได้หล่ะ หรือว่าจะเป็นนางฟ้าตัวน้อยตกสวรรค์??” เด็กหนุ่มคนนั้นพูดพลางคิดในใจ เขาไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อดีจึงอุ้มเด็กคนนั้นไปบ้านของเขาจนกว่าเด็กสาวจะรู้สึกตัว

เด็กหนุ่ม: เฮ้อ! จะทำยังไงกับเด็กคนนี้ดีหล่ะเนี่ย สงสัยว่าจะต้องรอให้ตื่นก่อนแล้วค่อยถามว่าบ้านอยู่ไหน
คอนเน็คต์: มะกี้นี้พูดกับหนูอยู่หรอพี่ชาย??
เด็กหนุ่ม: เอ้ย!! รู้สึกตัวแล้วหรอนั่น เล่นเอาซะตกใจหมดเลย
คอนเน็คต์: ขอโทษค่ะที่ทำให้พี่ชายต้องตกใจ หนูชื่อว่า คอนเน็คต์ เป็นชาวดาวฮิวม่า พอดีว่าเกิดเหตุด่วนก็เลยต้องมาสำรวจดาวดวงนี้ดูหน่ะค่ะ
เด็กหนุ่ม: ดูเหมือนว่าจะเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ บ้านหนูอยู่ไหน เดี๋ยวพี่จะพาไปส่ง
คอนเน็คต์: บ้านหนูอยู่บนดาวฮิวม่า ไม่สิ! ตอนนี้บ้านหนูอยู่ที่ดาวเนทิฟที่ลอยอยู่เหนือดาวดวงนี้หน่ะค่ะ
เด็กหนุ่ม: พูดอะไรเพ้อเจ้อไปได้ เอาเป็นว่าช่วยบอกพี่มาเถอะว่าบ้านหนูอยู่ไหน เพราะเด๋วพ่อแม่ของหนูจะเป็นห่วงเอาหน่ะ
คอนเน็คต์: ดูเหมือนว่าจะไม่เชื่อที่หนูพูดเลยนะคะ งั้นก็ช่วยไม่ได้ ... อัญเชิญประตูเชื่อมต่อดาวทั้งสอง!!
เด็กหนุ่ม: …!!! อะไรหน่ะ นี่หรือว่าเรากำลังฝันอยู่กันแน่นะ ต้องใช่ฝันแน่ๆเลย!!
คอนเน็คต์: พี่ชายไม่เชื่อหนูก็ตามใจ พอหนูพาพี่ไปยังดาวเนทิฟแล้วพี่ก็จะเชื่อหนูเองแหล่ะ

จากนั้นเด็กหนุ่มก็ได้ถูกพาตัวไปยังดาวเนทิฟซึ่งเขาพยายามที่จะไม่เชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง เมื่อไปถึงเขาก็ต้องแปลกใจที่ได้เห็นธรรมชาติที่สวยงามและต้นไม้ที่สูงมาก จากนั้นเขาก็ได้พบกับชาวฮิวม่าที่กำลังหากับข้าวและอาหารอยู่ “ทุกคน! หนูพาสิ่งมีชีวิตบนดาวโลกมาด้วยหล่ะ” เด็กสาวตะโกนออกไปให้ทุกคนได้ยิน “น่าสนใจแฮะ นี่คงจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า มนุษย์ สินะ??” ผู้เฒ่าสูงสุดของชาวฮิวม่าพูดขึ้นและอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้เด็กหนุ่มได้ฟัง “เอ่อ.. ผมว่า ผมคงจะช่วยอะไรพวกคุณไม่ได้หรอกครับ ผมก็เป็นแค่เด็กนักเรียนคนหนึ่งก็เท่านั้นเอง” เด็กหนุ่มพยายามปฏิเสธคำขอร้องของชาวฮิวม่า แต่แล้วเด็กสาวก็ได้พูดว่าตนจะไม่ให้มนุษย์ที่เข้ามายังดาวเนทิฟกลับไปยังโลกได้อีกนอกจากจะยอมรับคำขอร้องของชาวฮิวม่า เด็กหนุ่มจึงตัดสินใจยอมรับคำขอร้องเพื่อที่ตนจะได้กลับไปยังโลกได้

เด็กหนุ่ม: เฮ้อ! กว่าจะกลับมาได้ สุดท้ายก็ต้องทำตามคำขอร้องบ้าๆบอๆนั่นอีก
คอนเน็คต์: แต่ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอคะ ที่ได้กลับมายังโลกหน่ะ แต่พวกหนูหน่ะอยากจะกลับไปยังดาวฮิวม่ามากเลย แต่ก็ต้องมาเป็นเครื่องสังเวยเพื่อแลกเปลี่ยนกับทรัพยากรบนดาวเนทิฟโอนถ่ายไปยังดาวฮิวม่า
เด็กหนุ่ม: คิดถึงบ้านงั้นสินะ? ...งั้นก็อยู่นี่กับพี่หล่ะ ขืนไปเดินเพ่นพ่านบนถนนคงแย่เลย
คอนเน็คต์: หนูสงสัยมานานแล้วว่า พี่ชายชื่ออะไรอ่า?
เด็กหนุ่ม: นั่นสินะ ลืมแนะนำตัวเลย พี่ชื่อ เวย์ เป็นนักเรียนธรรมดาคนหนึ่งที่ไม่ได้อยากจะเรียนเก่งหรอก
คอนเน็คต์: ทำไมอ่า? เรียนเก่งแล้วมันไม่ดีหรอกคะ? หรือว่าเรียนเก่งแล้วจะแปลงร่างได้?
เด็กหนุ่ม: เอ่อ... ไม่ใช่อย่างนั้นหรอก แต่ขี้เกียจก็เท่านั้นหล่ะ เรียนมากไปก็น่าปวดหัว เอาเป็นว่าอย่าถามมากเลยนะหนูคอน
คอนเน็คต์: หนูก็แค่ทำหน้าที่เป็นผู้สำรวจที่ดีก็เท่านั้นเองนะคะ จำเป็นที่จะต้องศึกษาทุกอย่างที่เกี่ยวกับดาวดวงนี้ค่ะ
เด็กหนุ่ม: ก็ได้ๆ งั้นถ้าสงสัยอะไรก็มาถามพี่ก็ได้ แต่อย่าถามมากเกินไปหล่ะ รำคาญ
คอนเน็คต์: เข้าใจแล้วค่ะ พี่ชาย!!

และแล้วชีวิตของเด็กหนุ่มคนนั้นก็ได้เปลี่ยนไป วันรุ่งขึ้นก็ได้เกิดเหตุการณ์เหมือนกันอีก เขาจึงไปยังที่เกิดเหตุก็พบว่ามีสัตว์ประหลาดกำลังทำลายข้าวของที่อยู่ในบริเวณนั้น

เวย์: อะไรวะนั่น! นี่มันต้องเป็นฝันอีกแล้วแน่เลย
คอนเน็คต์: พี่ชาย เจ้านั่นมันเป็นตัวอะไรหรอคะ?
เวย์: พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ๆมันก็ร่วงลงมาจากท้องฟ้าเหมือนกับเมื่อวานที่หนูร่วงลงมานั่นหล่ะ
สัตว์ประหลาด: เจอตัวแล้ว! ชาวดาวฮิวม่า คราวนี้เราจะต้องเอาไปชำแหล่ะให้ได้
เวย์: เฮ้ย! จะทำอะไรของแกหน่ะ เจ้าสัตว์ประหลาด
สัตว์ประหลาด: ข้าก็จะเอาตัวเด็กผู้หญิงคนนั้นไปชำแหล่ะดูยังไงหล่ะ มันเป็นการวิจัยของข้า
คอนเน็คต์: เอ๋~! สัตว์ประหลาดพูดได้!? หรือว่าจะเป็นสิ่งมีชีวิตอันตรายที่อาศัยอยู่บนดาวฮิวม่าหน่ะ
สัตว์ประหลาด: ใช่แล้วหล่ะ อย่างนี้ก็คงไม่ต้องอธิบายให้มากความแล้วหล่ะ มื้อนี้ต้องเป็นของข้า!!!
เวย์: หนูคอนหนีเร็ว!!

ทั้งสองต่างวิ่งหนีสัตว์ประหลาดจนเจอทางตัน “คราวนี้พวกแกได้กลายเป็นอาหารมื้อเย็นของข้าแน่” สัตว์ประหลาดพูดเยาะเย้ยทั้งสองคนที่กำลังจนมุม และแล้วเด็กสาวก็ได้แสดงพลังของตนสร้างสิ่งที่อยู่ในความคิดให้ปรากฏออกมา “ช่วยไม่ได้แล้วสินะ เห็นทีต้องแสดงพลังให้เห็นบ้างซะแล้ว” เด็กสาวสร้างดาบเล่มยักษ์ออกมาแล้วพุ่งเข้าฟันสัตว์ประหลาดจนตัวขาดเป็นสองท่อน และสัตว์ประหลาดตัวนั้นก็สลายไปเป็นผุยผง เด็กหนุ่มตกใจเป็นอย่างมากที่เห็นว่าสัตว์ประหลาดตายไปอย่างง่ายดาย แล้วเด็กสาวก็ได้อธิบายถึงพลังพิเศษของตนเองให้ฟัง

เวย์: เอ่อ... เมื่อกี้นี้มันอะไรหรอหนูคอน? ฟันฉับเดียวก็ตายซะแล้ว
คอนเน็คต์: อ๋อ ดาบนี่หน่ะหรอ หนูจิตนาการมันขึ้นมาเองหน่ะค่ะ!
เวย์: ห๊า~!! ดาบอันบะเลิ่มนี่มันออกมาจากจิตนาการของหนูงั้นหรอ?!
คอนเน็คต์: มันเป็นความสามารถพิเศษของหนูหน่ะค่ะ ที่จะดึงเอาสิ่งที่อยู่ในความคิดของหนูออกมาได้
เวย์: ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะใช้พลังนั่นหาเจ้าสิ่งของสิ่งนั้นตั้งแต่แรกก็น่าจะดีกว่านะ
คอนเน็คต์: ถึงอย่างนั้นก็เหอะ แต่หนูไม่เคยเห็นของชิ้นนั้นมาก่อนเลยนี่นา และไม่รู้ว่ามันจะทำได้สำเร็จรึเปล่าหน่ะค่ะ
เวย์: โถ่... นึกว่าความสามารถของหนูคอนจะช่วยให้พี่ทำงานที่ถูกมอบหมายได้สำเร็จซะอีก ไอเจ้าคำขอร้องของพวกหนูหน่ะ
คอนเน็คต์: เอาเป็นว่าพี่ชายพยายามหาของสิ่งนั้นต่อไปแล้วกันนะคะ หนูเชื่อว่าพี่ชายต้องทำได้สำเร็จแน่ๆ
เวย์: ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีสิ ไอเจ้าสิ่งของที่เหมือนเครื่องประดับ
คอนเน็คต์: ที่มีสัญลักษณ์ของดาวฮิวม่าติดอยู่ด้วย
เวย์: นั่นแหล่ะ ไอเจ้าสิ่งนั้นมันจะไปหาจากที่ไหนได้หล่ะเนี่ย แล้วหนูคอนรู้รึเปล่าว่าสัญลักษณ์ของดาวฮิวม่าเป็นรูปอะไร
คอนเน็คต์: ไม่รู้อ่า... ตั้งแต่หนูเกิดมาหนูก็ยังไม่เคยได้เห็นเลยหน่ะ เพราะหนูเกิดที่ดาวเนทิฟ
เวย์: นั่นสินะ เป็นเด็กตัวเล็กๆที่ไม่รู้เรื่องดวงดาวของตนเป็นอย่างดี... งั้นเราไปหาเจ้าสิ่งนั้นกันต่อเถอะ!

บทที่ 2: วันธรรมดาที่ไม่ธรรมดาและสุดแสนชุลมุน

ในวันหนึ่งของช่วงวันหยุด เวย์กับคอนเน็คต์ก็พยายามตามหาเครื่องประดับที่ชาวดาวฮิวม่าต่างก็ขอร้องให้ช่วยนำมันไปคืนให้ด้วย จนถึงขณะนี้พวกเขาก็ยังหามันไม่เจอเลย

เวย์: เฮ้อ! นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วสินะ ยังหาเจ้าเครื่องประดับนั่นไม่เจอเลยสักที
คอนเน็คต์: ถึงแม้ว่าจะยังไม่เจอ แต่สักวันหนึ่งพี่ชายจะต้องหามันเจออย่างแน่นอนค่ะ
เวย์: ถึงอย่างนั้นก็เหอะนะ วันนี้พี่ขออยู่แบบชาวบ้านธรรมดาๆหน่อยจะได้ไหมหล่ะหนูคอน?
คอนเน็คต์: อยู่แบบชาวบ้านธรรมดา? คืออะไรหรอพี่ชาย?
เวย์: กะแล้วเชียวว่าหนูคอนจะถาม ที่พี่พูดหน่ะหมายถึงพี่อยากจะมีชีวิตอยู่แบบปกติบ้างหน่ะ ได้มั้ย?
คอนเน็คต์: แล้วที่พี่ชายอยู่แบบนี้มันไม่ปกติหรอคะ?
เวย์: ก็ใช่หน่ะสิ วันๆต้องมานั่งหาเครื่องประดับบ้าบอนั่นอีก แถมยังโดนสัตว์ประหลาดไล่ฆ่ามาสามหนแล้วเหนี่ย ขอพี่อยู่แบบปกติสักวันเถอะนะหนูคอน วันนี้พี่นัดเพื่อนว่าจะไปเที่ยวทะเลหน่ะ
คอนเน็คต์: ทะเล?
เวย์: ถ้าคิดจะมาด้วยก็คงขอปฏิเสธหล่ะ ขืนถ้าหนูคอนไปรับรองได้ว่าพี่คงจะงานเข้าแน่ๆ ช่วยอยู่เฝ้าบ้านไปก่อนนะหนูคอน แล้วพี่จะรีบกลับมา
คอนเน็คต์: พี่ชายใจร้ายอ่า ใจร้าย ใจร้าย ใจร้าย ใจร้าย!!...
เวย์: ขี้งอนซะจริงเลยเด็กคนนี้ ช่วยไม่ได้แฮะ ถ้าไปทะเลด้วยก็ต้องทำตัวดีๆหล่ะ เชื่อฟังพี่ทุกอย่างด้วย
คอนเน็คต์: เย้ๆ ทะเล ทะเล~! รับรองว่าหนูจะทำตามที่พี่ชายบอกทุกอย่างเลย

หลังจากที่เวย์ยอมพาคอนเน็คต์ไปทะเลด้วยแล้ว เขาก็รีบเตรียมเสื้อผ้าไปเปลี่ยนตอนลงเล่นน้ำทะเลด้วย และก็ต้องซื้อเสื้อผ้าให้คอนเน็คต์อีกด้วย แต่เธอกลับบอกว่า “ไม่เป็นหรอกพี่ชาย เดี๋ยวหนูก็สร้างเสื้อผ้าออกมาเองได้หล่ะค่ะ” เวย์ก็เลยไม่ต้องกังวลเรื่องเสื้อผ้าของคอนเน็คต์ จากนั้นทั้งสองก็เดินทางไปยังจุดนัดเพื่อที่จะไปทะเลกับเพื่อนของเวย์ “เด็กคนนี้เป็นใครหน่ะเวย์” เพื่อนของเวย์ถามด้วยความสงสัย เพราะว่าทุกคนต่างก็รู้ว่าเวย์ไม่มีน้องสาวหรือญาติห่างๆเลย “อ่อ พอดีว่าเด็กคนนี้เค้าขอให้ชั้นพามาทะเลด้วยหน่ะ เป็นลูกของเพื่อนข้างบ้านหน่ะ” เวย์พยายามพูดกลบเกลื่อนไป แต่ก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครเชื่อที่เวย์พูดเลย เวลาผ่านไปได้สักครู่หนึ่งพวกเราก็มาถึงทะเลแล้ว คอนเน็คต์รู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่ได้เห็นทะเล แล้วเธอก็รีบวิ่งไปเล่นน้ำทะเลทันที “หนูคอนอย่าเพิ่งวิ่งไปสิทาครีมกันแดดก่อนเดี๋ยวผิวก็ดำหรอก” เวย์พยายามตะโกนเรียกแต่เธอก็ไม่ได้ยินแล้วก็เล่นน้ำทะเลต่อไปอย่างสนุกสนาน

คอนเน็คต์: ทะเลมันสนุกอย่างนี้นี่เองสินะ แถมบรรยากาศก็สวยพอๆกับป่าแมรี่บนดาวเนทิฟซะด้วย
เวย์: หนูคอน ทาครีมกันแดดกันเร็ว เดี๋ยวผิวก็ดำหรอกหน่ะ
คอนเน็คต์: ครีมกันแดด? กินได้รึเปล่าอ่า?
เวย์: กินได้ซะที่ไหนหล่ะ!? เจ้านี่มันเอาไว้ทาผิวอย่างนี้ แล้วสักพักก็จะแห้งไปเองแหล่ะ
คอนเน็คต์: ว้าว~! สุดยอดไปเลย เห็นทีต้องศึกษาเรื่องของมนุษย์ให้มากขึ้นซะแล้วสิ
เวย์: ทีนี้ก็ไม่ต้องกลัวแล้วหล่ะว่าผิวจะดำหน่ะ เล่นให้หนำใจไปเลยหล่ะหนูคอน เดี๋ยวพี่จะไปซื้อน้ำก่อน
คอนเน็คต์: ค่า~!
คอนเน็คต์: เห็นทีต้องเก็บชิ้นส่วนที่หล่นอยู่แถวนี้ไปให้พวกคุณปู่ดูหน่อยดีกว่า

หลังจากที่คอนเน็คต์เล่นน้ำทะเลอย่างจุใจ เธอก็เริ่มทำการสำรวจโลกต่อ โดยการเก็บชิ้นส่วนที่หล่นอยู่ตามชายหาดซึ่งก็มีเปลือกหอยสวยๆงามๆอยู่มาก “มาแล้วจ้า พี่ซื้อน้ำมาเรียบร้อยละ” เวย์ที่เพิ่งไปซื้อน้ำมาก็เดินมาหาคอนเน็คต์อีกครั้ง เขาตกใจมากที่เห็นคอนเน็คต์กำลังเก็บเปลือกหอยมาเป็นจำนวนมาก เธอเก็บเปลือกหอยได้สองถุงแล้ว เวย์จึงเข้าไปบอกกับคอนเน็คต์ว่าอย่าเก็บเปลือกหอยไปมาก คอนเน็คต์ก็เชื่อฟังที่เวย์พูดแล้วเธอก็บอกว่าอยากกลับบ้าน แต่การมาเที่ยวทะเลนี้เวย์ตัดสินใจว่าจะมาเที่ยวค้างคืนกับเพื่อนๆ เขาก็เลยเล่าให้คอนเน็คต์ฟังโดยละเอียด

เวย์: หนูคอน คือว่าที่พี่มาเที่ยวทะเลเนี่ยหน่ะ พี่จะมานอนค้างคืนกับเพื่อนหน่ะ วันนี้ก็คงจะยังไม่ได้กลับบ้านหรอกนะ เดี๋ยวพี่ก็นอนกับหนูด้วยแหล่ะ
คอนเน็คต์: อยากกลับบ้านแล้วอ่า
เวย์: เอาเถอะน่า! ถือซะว่าเป็นประสบการณ์ในชีวิตที่ได้นอนค้างคืนในสถานที่อื่นที่ไม่ใช่บ้านหน่ะ
คอนเน็คต์: เข้าใจแล้วหล่ะ งั้นขอเวลาให้หนูคุยกับคุณปู่ก่อนนะคะ
เวย์: จะไปที่ดาวเนทิฟอีกแล้วหรอ? หนูน่าจะมีพวกเครื่องมือสื่อสารกันบ้างนะจะได้ไม่ต้องไปโน่นไปนี่ตลอดหน่ะ
คอนเน็คต์: เครื่องมือสื่อสารที่ดาวเนทิฟหน่ะไม่มีหรอกค่ะ แต่เรามีวิธีการสื่อสารกันทางโทรจิต แต่ต้องเพ่งสมาธิเป็นอย่างมากเลยไม่อย่างนั้นคงจะส่งจิตไปไม่ถึงหน่ะค่ะ
เวย์: งั้นหรอ? ถ้างั้นก็ไปที่พักก่อนก็แล้วกัน พอถึงที่นั่นแล้วก็ค่อยติดต่อไปหาพวกคุณปู่ของหนูคอนก็ได้
คอนเน็คต์: ค่ะ พี่ชาย

พอตกเย็นเวย์และเพื่อนๆก็เดินทางไปถึงที่พักพอดี ต่างคนก็แยกย้ายเข้าห้องที่ได้จัดเตรียมไว้แล้ว และทำตัวตามสบายใจ ในห้องที่เวย์อยู่นั้นเอง เขาก็ต้องมาจัดที่นอนไว้ให้คอนเน็คต์ด้วย แบ่งกันว่าจะใช้พื้นที่คนละเท่าไหร่ หลังจากที่แบ่งที่กันใช้เสร็จก็พากันออกไปกินข้าวเย็นที่ร้านใกล้ๆกับที่พักของพวกเขา และแล้วความสงสัยของคอนเน็คต์ก็ได้เริ่มขึ้นอีกรอบหนึ่ง “พี่ชาย ไอนี่มันคืออะไรอ่า?” เธอถาม “แก้วน้ำหน่ะ อยากจะกินน้ำอะไรเดี๋ยวพี่สั่งให้” เวย์ตอบและสั่งน้ำดื่มให้คอนเน็คต์ด้วยความที่รู้ว่าเธอเป็นคนที่มาจากต่างดาวและไม่รู้ในหลายๆสิ่งบนโลกมนุษย์ จากนั้นเขาก็เริ่มสอนคอนเน็คต์ในหลายสิ่งหลายอย่างให้ได้รู้ พอถึงเวลานอนเพื่อนของเวย์ก็แยกย้ายกันเข้าห้องไปนอนกัน บ้างก็นั่งดูทีวีไปพลางๆว่าจะหลับ บ้างก็นั่งกินขนมต่อ ส่วนเวย์ก็พาคอนเน็คต์เข้านอน “พี่ชาย ทำไมทุกคนต้องนอนในเวลาที่ท้องฟ้ามืดดำอย่างนี้ด้วยหล่ะคะ?” คอนเน็คต์สงสัย “ก็เพราะว่ามนุษย์ไม่สามารถมองเห็นในความมืดได้หน่ะสิ ก็เลยใช้ชีวิตในช่วงเวลาที่ท้องฟ้ากำลังสว่างอยู่เท่านั้น แต่ก็มีบ้างแหล่ะที่มนุษย์จะยังใช้ชีวิตในตอนกลางคืนด้วยแสงไฟในบ้านหรือที่ทำงาน” เวย์ตอบให้คอนเน็คต์ได้เข้าใจแจ่มแจ้ แล้วทั้งสองก็พากันหลับไปในที่สุด

วันต่อมา ทุกคนก็พร้อมแล้วที่จะกลับบ้านกัน แต่ทว่าคอนเน็คต์กลับหายตัวไปอย่างลึกลับจึงต้องทำให้เวย์ออกตามหาคอนเน็คต์ทั่วที่พักและชายหาด ไม่ว่าจะหาอีกสักกี่ครั้งกี่หนก็ไม่เจอคอนเน็คต์เลย “บ้าจริงเลย ทั้งๆที่เมื่อเช้าก็เพิ่งจะออกจากห้องพร้อมกันแล้วแท้ๆ ยังหายตัวไปได้ซะอีก” เวย์พึมพำกับตัวเองแล้วก็วิ่งออกไปหาอีกรอบ คราวนี้เขาก็ได้ไปเห็นสัตว์ประหลาดที่ออกอาละวาดอยู่แถวริมทะเล เขาหวังว่าคอนเน็คต์จะปรากฏตัวออกมา แต่แล้วสัตว์ประหลาดก็ได้พุ่งเข้ามาโจมตีใส่เวย์จนได้รับบาดเจ็บ “บ้าจริง ทำไมหนูคอนถึงยังไม่โผล่ออกมานะ” เขาบ่นกับตัวเองแล้วก็พยายามมองหาของแหลมๆเพื่อที่จะใช้สู้กับสัตว์ประหลาดตัวนั้น “คิดว่าของพวกนั้นจะทำอะไรข้าได้งั้นหรอไงเจ้าหนุ่มน้อย” สัตว์ประหลาดพูดเยาะเย้ยแล้วเข้าโจมตีใส่เวย์อีกรอบ แต่คราวนี้คอนเน็คต์มาช่วยไว้ได้ทัน “ขอโทษนะคะพี่ชาย พอดีว่าคุณปู่เค้าเรียกหนูไปเพราะเหตุฉุกเฉินหน่ะค่ะ” คอนเน็คต์กล่าวขอโทษเวย์แล้วก็ต่อสู้กับสัตว์ประหลาดตนนั้น ทีนี้เธอก็ได้เรียกค้อนยักษ์ออกมาจากความคิดของเธอแล้วทุบใส่สัตว์ประหลาดตนนั้นจนสลายเป็นผุยผงไป

คอนเน็คต์: จัดการกับสัตว์ประหลาดเรียบร้อยแล้ว ดูเหมือนว่าจะเป็นพวกเดียวกับตัวเมื่อหลายวันก่อนนั่นเลยแฮะ
เวย์: ไม่ใช่เวลามาวิจารณ์เจ้าสัตว์ประหลาดตัวเมื่อกี้เลยนะ... เอาหล่ะ รีบไปขึ้นรถกันได้แล้ว จะได้กลับบ้านซะที
คอนเน็คต์: ทราบแล้วค่ะ พี่ชาย
เวย์: แล้วก็นะ หนูคอนช่วยบอกพี่มาหน่อยว่าเจ้าพวกสัตว์ประหลาดนั่นหน่ะมันเป็นตัวอะไรกันแน่หน่ะ
คอนเน็คต์: อืม... เท่าที่หนูจำได้ คุณปู่เคยเล่าให้ฟังว่า “ที่ดาวฮิวม่ามีสิ่งมีชีวิตชั้นต่ำที่กลายพันธุ์จนกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่แสนดุร้ายและซ่อนตัวเพื่อรอจังหวะที่จะลอบทำร้ายหรือฆ่าพวกเรา” ประมานนี้หน่ะค่ะ
เวย์: กลายพันธุ์เลยงั้นหรอ? ดูท่าว่าจะเป็นดาวที่มีอันตรายอยู่พอสมควรเลยแฮะ
คอนเน็คต์: แต่พวกสัตว์ประหลาดนั่นก็มีจำนวนอยู่ไม่มากหรอกค่ะ เพราะว่าชาวดาวฮิวม่าเองก็ค่อยร่วมมือกันจำกัดเจ้าพวกนั้นอยู่ ก็เลยทำให้จำนวนของสัตว์ประหลาดนั้นมีน้อยมาก
คอนเน็คต์: แต่พี่ชายไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะคะ ตราบใดที่ยังมีหนูอยู่พี่ชายก็ไม่ต้องกลัวเจ้าสัตว์ประหลาดพวกนั้นแล้วหล่ะ
เวย์: พี่ไม่ได้กลัวสักหน่อย แต่เจ้าพวกนั้นมันทั้งดุร้ายแล้วก็แข็งแกร่งมาก พี่คงจะสู้ด้วยมือเปล่าไม่ได้อยู่แล้วหล่ะ แต่ถ้ามีอาวุธดีๆก็พอจะสู้ไหวหรอกนะ
คอนเน็คต์: พี่ชายนี่ขี้โม้จังเลยนะคะ
เวย์: ไม่ได้ขี้โม้ซะหน่อย เอาเป็นว่ารีบเข้าบ้านได้ละหนูคอน เดี๋ยวพี่จะจัดการเรื่องข้าวของข้างนอกก่อนนะ

เช้าที่แสนสงบ เวย์กับคอนเน็คต์กำลังนอนดูโทรทัศน์กันอยู่ และแล้วก็มีเสียงดังมาจากหน้าต่าง “พี่ชาย ได้ยิ่งเสียงแปลกๆรึเปล่าคะ?” คอนเน็คต์ถาม “งั้นเดี๋ยวพี่ไปดูให้เองนะว่านั่นเป็นเสียงอะไร” เวย์ตอบและลุกขึ้นไปดูที่หน้าต่าง เขาเห็นชายคนหนึ่งกำลังเคาะหน้าต่างอยู่ “ไงเวย์คุง! คอนจังอยู่มั้ย?” ชายคนนั้นถามเวย์และเข้ามาในบ้านทางหน้าต่าง

เวย์: หนูคอน นี่ใครหน่ะ? เห็นบอกว่ารู้จักพี่กับหนูด้วยหน่ะ
คอนเน็คต์: อ๋อ! นี่คือผู้ส่งสารของดาวฮิวม่าค่ะพี่ชาย เขาเป็นคนที่ท่องเที่ยวไปทั่วจักรวาลเลย เพราะอย่างนั้นก็คงจะรู้จักพี่ชายได้ง่ายๆแหล่ะ
ผู้ส่งสาร: คอนจัง พอดีว่ามีข่าวด่วนที่จะต้องบอกให้รู้ไว้ก่อนหน่ะ
คอนเน็คต์: เป็นเรื่องของเจ้าพวกสัตว์ประหลาดใช่รึเปล่าคะ?
ผู้ส่งสาร: นั่นแหล่ะ เจ้าพวกนั้นมันหนีออกจากดาวฮิวม่าโดยอาศัยปรากฏการเมื่อ100ปีก่อนหน่ะ และเรื่องของเครื่องประดับของเผ่าพันธุ์หน่ะ ดูเหมือนว่ามีมนุษย์นำมันไปใช้ในทางที่ผิดอยู่หน่ะสิ ระวังตัวด้วยหล่ะ
เวย์: ขอถามหน่อย ไอเจ้าเครื่องประดับนั่นมันมีอะไรพิเศษหรอถึงได้มีคนเอาไปทำเรื่องชั่วๆหน่ะ!?
คอนเน็คต์: จะว่าไปแล้วก็ลืมบอกเรื่องนี้ให้พี่ชายรู้เลย คือว่าเครื่องประดับของเผ่าพันธุ์นั้นมีพลังในการดึงความสามารถที่แฝงอยู่ในตัวของบุคคลนั้นๆได้หน่ะค่ะ
ผู้ส่งสาร: ตัวอย่างเช่น ถ้ามีคนดีครอบครองมันไว้ มันก็จะดึงพลังของคนๆนั้นมาใช้ในด้านดี แต่ถ้าตกอยู่ในมือของคนชั่ว มันก็จะสำแดงเดชอำนาจมืดออกมาหน่ะ
เวย์: เพราะอย่างนั้นก็เลยขอร้องให้ชั้นช่วยตามหาเจ้าเครื่องประดับนั่นสินะ?
คอนเน็คต์: ใช่แล้วหล่ะพี่ชาย ยังไงเราต้องรีบหาให้เจอโดยเร็วที่สุดก่อนที่จะดึงพลังจนถึงขึ้นสูงสุดหน่ะค่ะ!!
ผู้ส่งสาร: เหลือเวลาอีกไม่มากแล้วด้วย กว่าพลังนั้นจะถึงขีดสุด เอาเป็นว่าผมจะหาข้อมูลมาให้คอนจังอีก
คอนเน็คต์: ขอบคุณที่เอาเรื่องนี้มาบอกนะคะ คุณผู้ส่งสาร

หลังจากที่ผู้ส่งสารมาบอกข่าวให้เวย์กับคอนเน็คต์ได้รู้เรื่องแล้ว ทั้งสองก็รู้สึกกลุ้มใจเป็นอย่างมากจึงตัดสินใจที่จะออกไปตามหาอีกครั้งหนึ่ง ทั้งสองเริ่มสำรวจในบริเวณที่ใกล้ๆบ้านดูก็ไม่พบ จากนั้นก็ค่อยๆไปหาในที่ที่ไกลยิ่งขึ้นกว่าเดิม และระหว่างที่ทั้งสองกำลังเดินทางไปอีกเมืองหนึ่งก็พบว่าผู้ส่งสารถูกฝูงสัตว์ประหลาดลุมทำร้ายอยู่ คอนเน็คต์จึงรีบเสกดาบยักษ์แล้วเข้าไปช่วยผู้ส่งสารทันที แต่ก็ถูกชายปริศนามาขัดขวางเอาไว้ “อย่ามาขวางทางนะ หนูจะรีบเข้าไปช่วยผู้ส่งสาร หลีกไปเดี๋ยวนี้ !!” คอนเน็คต์ตะโกนขึ้นแล้วพุ่งเข้าโจมตีใส่ชายปริศนา แต่เขากลับป้องกันการโจมตีของคอนเน็คต์ได้และสวนกลับไป “ดูเหมือนว่าชั้นจะปล่อยให้เธอเข้าไปช่วยบุคคลสำคัญของฮิวม่าไม่ได้หรอกนะ ผู้เชื่อมต่อกับโลกแห่งจินตนาการ” ชายปริศนาพูดกับคอนเน็คต์ แล้วเขาก็ชูเครื่องประดับให้คอนเน็คต์กับเวย์ได้เห็น เวย์จึงรีบวิ่งเข้าไปแย่งเครื่องประดับนั้นแต่ก็โดนสกัดขาจนล้มลงไป “อย่าทำร้ายพี่ชายนะ!! ” คอนเน็คต์ตะโกนแล้วพุ่งโจมตีใส่ชายปริศนาอีกครั้ง “จะพุ่งเข้าใส่อีกสักกี่ทีมันก็เหมือนเดิมแหล่ะ” ชายปริศนาพูดแล้วก็โจมตีสวนกลับไปคอนเน็คต์

ในขณะนั้นเอง ผู้ส่งสารก็ได้อาศัยจังหวะที่ชุลมุนนั้นหนีออกไป แล้วรีบนำข่าวไปแจ้งให้ชาวฮิวม่าที่อาศัยอยู่บนดาวเนทิฟ

ผู้ส่งสาร: เกิดเรื่องขึ้นแล้วครับท่านผู้เฒ่า!!
ผู้เฒ่า: ไหนว่ามาหน่อยซิ พ่อหนุ่ม
ผู้ส่งสาร: คอนจังกำลังตกอยู่ในอันตรายครับ! แล้วก็เครื่องประดับของเผ่าพันธุ์กำลังดึงพลังด้านมืดของมนุษย์คนหนึ่งอยู่
ชาวฮิวม่า: ถ้าอย่างนั้น คอนเน็คต์ก็คงต่อสู้กับมนุษย์คนนั้นอยู่สินะ?
ผู้ส่งสาร: ใช่แล้วหล่ะ พอดีว่าผมหนีออกมาจากเหตุการณ์นั้นได้ทันก็เลยรีบมาแจ้งข่าวให้พวกท่านได้รู้
ผู้เฒ่า: ยังไงก็ต้องขอบใจพ่อหนุ่มมากเลยที่มาแจ้งข่าวให้พวกเราได้รู้กัน แต่ไม่ต้องเป็นห่วงเด็กคนนั้นหรอก อีกไม่นานพลังของหล่อนก็จะถูกปลุกขึ้นแล้ว
ผู้ส่งสาร: Imagine Destroyer สินะ?
ชาวฮิวม่า: เด็กคนนั้นเป็นผู้สืบทอดห้วงมิติแห่งจินตนาการจริงๆสินะครับท่านผู้เฒ่า?!
ผู้เฒ่า: ใช่แล้วหล่ะ หล่อนเป็นผู้สืบทอดห้วงมิติแห่งจินตนาการ ไม่ว่าจะสร้างหรือทำลายจิตนาการ ก็จะเกิดขึ้นในโลกของความจริงทั้งหมด

ทางด้านของคอนเน็คต์ที่กำลังต่อสู้กับชายปริศนาโดยไม่ยอมแพ้ พลังที่แท้จริงของเธอก็ได้ถูกปลดปล่อยออกมาจนตัวของเธอเองไม่สามารถควบคุมมันได้ ชายปริศนาจึงใช้พลังของเครื่องประดับของเผ่าพันธุ์เพื่อจะหยุดยั้งคอนเน็คต์แต่ก็ไม่สำเร็จ จากนั้นเวย์จึงได้โอกาสชิงเครื่องประดับนั้นมาได้แล้วรีบเข้าไปหยุดคอนเน็คต์ที่ไม่ได้สติเลย ในตอนนั้นเองเครื่องประดับของเผ่าพันธุ์ก็ส่องแสงไปที่คอนเน็คต์ทำให้หล่อนหมดสติไป เวย์จึงอุ้มเธอกลับไปที่บ้าน ส่วนชายปริศนาพอรู้สึกตัวก็จำอะไรไม่ได้หลังจากที่โดนพลังความมืดของเครื่องประดับเข้าควบคุม

เวย์: หนูคอน! ฟื้นสิ
เวย์: ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองเลย ทำยังไงดีหล่ะเนี่ย
คอนเน็คต์: ... พ...พี่...ช...ชาย...
เวย์: หนูคอนรู้สึกตัวแล้วสินะ
คอนเน็คต์: ...ค...เครื่อง...ป...ประดับ...หล่ะ?
เวย์: ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก ตอนนี้พี่ได้มาแล้วหล่ะ... แต่ว่าหนูต้องนอนพักผ่อนอีกสักหน่อยนะ เหนื่อยมามากแล้วหนิ เดี๋ยวพี่จะทำอาหารอร่อยๆให้กินเอง
คอนเน็คต์: ...ประตูมิติ...จง...เปิดออก...
เวย์: อย่าฝืนตัวเองอย่างนี้สิ! เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก
เวย์: ช่วยไม่ได้แฮะ งั้นพี่จะอุ้มหนูไปหาพวกนั้นก็แล้วกัน เผื่อจะหาวิธีรักษาหนูได้หน่ะ

หลังจากคอนเน็คต์เปิดประตูมิติเชื่อมไปยังดาวเนทิฟแล้ว เวย์จึงอุ้มคอนเน็คต์ไปด้วยพร้อมกับนำเครื่องประดับของเผ่าพันธุ์ไปยังดาวเนทิฟ เมื่อชาวฮิวม่าเห็นเวย์ก็รีบพาไปหาผู้เฒ่าสูงสุดทันที “มาแล้วสินะ เจ้ามนุษย์ แล้วนำเครื่องประดับที่ข้าให้ไปหามาด้วยรึเปล่า?” ผู้เฒ่าสูงสุดถามเวย์พร้อมกับสั่งให้คนอื่นๆพาคอนเน็คต์ไปรักษาที่บ่อน้ำศักดิ์สิทธิ์ “นี่ครับ สิ่งที่ท่านผู้เฒ่าบอกให้ไปหามา” เวย์ยื่นเครื่องประดับของเผ่าพันธุ์ให้ผู้เฒ่าสูงสุด จากนั้นเขาก็ถามเรื่องของคอนเน็คต์ว่าเป็นมาอย่างไร แต่ผู้เฒ่าสูงสุดกลับเงียบกริบเพราะไม่อยากให้ผู้อื่นมารู้เรื่องของพวกตนมากนัก จึงบอกให้เวย์กลับไปยังดาวโลกและไม่ต้องพบเจอกันอีก แต่ด้วยความรู้สึกที่ได้อยู่กับคอนเน็คต์เพียงไม่กี่วันเขาก็เหมือนกับว่าเป็นคนสำคัญของคอนเน็คต์ไปจริงๆ เวย์จึงปฏิเสธที่จะกลับไปยังโลกเพียงคนเดียว จากนั้นผู้เฒ่าสูงสุดจึงใช้วิธีการขับไล่โดยให้ชาวฮิวม่าผลักเขาให้ตกลงไปในหลุมแห่งห้วงมิติเวลา แล้วเวย์ก็ไปโผล่ที่หน้าบ้านของเขาเองพร้อมกับร้องไห้ออกมา

เวย์: บัดซบ! ทำไมเราถึงได้แสดงความรู้สึกพวกนั้นออกไปนะ
เวย์: หนูคอน... ขอโทษนะ ที่พี่คงจะไม่ได้เจอหน้าหนูอีกแล้วหน่ะ แถมยังไม่รู้อีกด้วยว่าหนูจะเป็นยังไงต่อไปเมื่อไม่ได้อยู่กับพี่อีกแล้วหน่ะ...
คอนเน็คต์: พี่ชายบ่นอะไรคนเดียวตรงนี้หน่ะคะ?
เวย์: เหวอ~!! ตกใจหมดเลย
คอนเน็คต์: พี่ชายร้องไห้ทำไมหน่ะ หรือว่าคิดถึงหนูมากขนาดนั้นเลยหรอคะ?
เวย์: ป...เปล่าซะหน่อย ก็แค่มีฝุ่นเข้าตาเท่านั้นเอง ไม่ได้เป็นอะไรซะหน่อย
คอนเน็คต์: พูดเสียงสูงอย่างนี้ แสดงว่าพี่ชายกำลังโกหกหนูอยู่สินะคะ?
เวย์: ใครใช้ให้หนูมาจับผิดพี่อย่างนี้หล่ะ แล้วทำไมหนูถึงยังอยู่ที่นี่อีกหล่ะ? ไม่ได้อยู่บนดาวเนทิฟหรอกหรอ
คอนเน็คต์: หนูรู้ว่าทุกคนจะทิ้งให้พี่ชายอยู่คนเดียวที่นี่ หนูก็เลยใช้ความสามารถของหนูให้มาที่นี่ได้ไงหล่ะ
เวย์: นั่นสินะ ทำให้สิ่งที่อยู่ในจินตนาการออกมาเป็นของจริงได้
ผู้ส่งสาร: ไม่ทราบว่าจะเล่นบทละครน้ำเน่ากันไปอีกนานมั้ยครับ?
เวย์: เหวอ~!! ตกใจรอบสอง
ผู้ส่งสาร: ไม่ต้องโอเว่อขนาดนั้นก็ได้หรอกนะเวย์คุง... มีจดหมายมาถึงทั้งสองคนด้วยแหล่ะ
คอนเน็คต์: จดหมายถึงหนูกับพี่ชายงั้นหรอคะ?
ผู้ส่งสาร: หมดเวลามาเที่ยวที่ดาวโลกแล้วสิ เอาเป็นว่าถ้ามีธุระอีกก็จะมาที่นี่เหมือนเดิมแน่
เวย์: จะมีธุระหรือไม่มีชั้นก็ไม่อยากให้แกมาอีกฟระ! เล่นเอาซะตกใจตลอดเลย

หลังจากที่เวย์ได้สมาชิกใหม่ของบ้านเพิ่มเข้ามา
เขาก็รู้สึกโล่งอกที่จะได้มีคนคอยดูแลคอนเน็คต์ แต่แล้ววันหนึ่ง
คอนเน็คต์กับโกโก้ก็ทะเลาะกันด้วยสาเหตุบางอย่าง

คอนเน็คต์: นี่ๆ โกโก้เห็นชุดนักเรียนของพี่ชายมั้ย? เมื่อวานก็เอามาซักตากไว้แถวนี้นี่นา...
โกโก้: ไม่รู้สิ พอดีว่าเราเองก็เอาผ้ากันเปื้อนมาห้อยไว้แถวนี้เหมือนกัน
คอนเน็คต์: ... ผ้ากันเปื้อน?
โกโก้: ก็ผ้าสีดำๆไง ที่มันสกปรกไปหน่อยน่ะ มีสีขาวด้วยแหล่ะ
คอนเน็คต์: อันนั้นมันชุดนักเรียนของพี่ชายต่างหากล่ะโกโก้ แล้วอย่างนี้พี่ชายจะเอาชุดอะไรใส่ไปโรงเรียนล่ะเหนี่ย...?
โกโก้: ไม่มีชุดสำรองหรอไง ตาบ้านั่นคิดจะใส่เสร็จแล้วซักตากไว้ใส่วันต่อไปรึเนี่ย!
คอนเน็คต์: ก็พี่ชายเค้าไม่มีเงินพอจะซื้อเสื้อผ้านี่นา...
โกโก้: แค่เงินเล็กๆน้อยๆเนี่ยนะ!! ถ้าเป็นชั้นละก็นะ จะซื้อมาไว้สำรองสัก2-3ชุดแหล่ะ
คอนเน็คต์: แต่เธอไม่มีเงินแล้วไม่ใช่หรอโกโก้? คงต้องรอเอาเงินจากพี่ชายนี่นา?
โกโก้: หนวกหูน่ายัยตัวเตี้ย!! เดี๋ยวชั้นจะขายเค้กพวกนี้เพื่อแลกกับเงินใช้จ่ายเอง อย่าคิดที่จะขอด้วย
คอนเน็คต์: ถึงเราจะเตี้ย แล้วมันผิดอะไรหรอโกโก้จัง ขนาดโกโก้ยังแยกแยะเสื้อผ้าไม่ออกเลยนี่นา
โกโก้: แต่ในตอนที่ตาบ้านั่นไปโรงเรียน ถ้าเธอไม่มีชั้น ใครจะเป็นคนทำกับข้าวและขนมหวานให้เธอกินล่ะ
คอนเน็คต์: แต่พอเสื้อของเธอมันสกปรกเลอะเทอะ เราก็เป็นคนซักให้นะ แถมยังเก็บกวาดบริเวณห้องครัวให้อีกด้วย
เวย์: เสียงเอะอะลั่นบ้านเลยแฮะ... เกิดอะไรขึ้นล่ะทั้งสองคน?
คอนเน็คต์: พี่ชาย โกโก้จังเค้าเอาชุดนักเรียนของพี่ชายไปเป็นผ้ากันเปื้อนแล้วอ่า...
เวย์: ว่าไงนะ!!? ... ยัยคุณหนูแม่ครัว เธอคิดจะให้ชั้นโดดเรียนรึยังไง?
โกโก้: แต่จดหมายที่ส่งมาจากโรงเรียนก็บอกว่านายเป็นคนไม่ตั้งใจเรียนอยู่แล้วนี่นา~
เวย์: แล้วมันไปหนักหัวเธอหรอไงไม่ทราบ รีบๆชดใช้มาซะดีๆ
คอนเน็คต์: แต่โกโก้จังเค้าไม่มีเงินนี่คะพี่ชาย?
เวย์: นั่นสินะ งั้นก็คงต้องไปขอยืมเพื่อนมาใส่ชั่วคราวก่อนแล้วกัน
โกโก้: ช่างเข้าข้างกันซะจริงๆเลยนะ ... ใช่สิ แต่เดิมแล้วชั้นคือคนนอกนี่นา
เวย์: บ่นอะไรน่ะยัยคุณหนู?
โกโก้: ก็ได้ งั้นชั้นจะหาเงินมาชดใช้เสื้อของนายเอง ไม่ต้องห่วงหรอกน่า
เวย์: แล้วจะหาเงินมาได้ยังไงล่ะ?
โกโก้: ชั้นจะให้พรสวรรค์ที่มีอยู่ในตัว ทำเค้กแสนอร่อยขายให้ทุกคนได้กินกันอย่างเอร็ดอร่อย รับรองเลยว่าซื้อชุดนักเรียนได้เป็นสิบยี่สิบตัวเลยล่ะ!!
เวย์: พูดอะไรเพ้อเจ้อไปได้ แต่ถ้าคิดจะทำก็ทำไปเหอะ ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ
โกโก้: นายมาว่าชั้นเพ้อเจ้อ นายมันก็แค่นักเรียนที่ไม่ตั้งใจเรียนดีๆนั่นแหล่ะ!!
คอนเน็คต์: ทุกคนเลิกทะเลาะกันดีกว่านะคะ! หนูยอมรับผิดเอง โกโก้จังไม่ต้องมารับผิดอะไรทั้งนั้นหรอกนะ เพราะหนูไม่สามารถดูแลชุดนักเรียนของพี่ชายได้
โกโก้: ไม่ต้องมาโทษตัวเองเลย ชั้นผิดเองที่ไปเอาชุดของตาบ้านี่มาทำเป็นผ้าขี้ริ้วน่ะ
เวย์: แล้วเมื่อไหร่เธอจะเลิกเรียกชุดนักเรียนชั้นว่าผ้าขี้ริ้วซะทีละ ยัยคุณหนู!?
โกโก้: อ๊ะ! สายแล้วๆ เดี๋ยวยังไงชั้นต้องรีบเตรียมตัวทำเค้กไปขายก่อนล่ะ แล้วเย็นนี้นายจะได้ชุดนักเรียนไว้สำรองอย่างแน่นอน
เวย์: แล้วจะคอยดูแล้วกัน...

เมื่อโกโก้ได้เตรียมเค้กเสร็จ เธอก็รีบออกไปตั้งร้านขายที่บริเวณหน้าห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง “โฮะ โฮ่ ๆ ดูเหมือนว่าที่นี่จะเป็นแหล่งหารายได้ที่ดีเลยแฮะ...” เธอรู้สึกดีอกดีใจที่มีคนมาซื้อเค้กกินกันจนไม่มีเค้กเหลือจะให้ซื้ออีกแล้ว แต่ก็มีกลุ่มเจ้าของร้านในบริเวณนั้นที่รู้สึกอิจฉาเธอที่อยู่ๆก็มีคนรายล้อมเพื่อที่จะซื้อเค้ก เจ้าของร้านคนหนึ่งที่ขายขนมหวานเดินมาหาโกโก้แล้วตบหน้าเธออย่างดัง “นี่เธอคิดที่จะมาแย่งลูกค้าของชั้นสินะย๊ะ!?” เจ้าของร้านขนมหวานรู้สึกอิจฉามากยิ่งขึ้นเมื่อเห็นเงินจำนวนมากที่เธอได้จากการขายจึงได้แย่งมา “นั่นมันเงินที่ชั้นได้มาจากการขายเค้กนะ อย่าขโมยไปแบบนี้สิ!!” โกโก้พยายามดึงมือเจ้าของร้านขนมหวานเอาไว้แต่ก็มีเจ้าของร้านอื่นๆมาขวางเอาไว้ “เพราะเธอคนเดียว พวกชั้นก็เลยไม่มีลูกค้าเข้าร้าน และเงินพวกนี้ก็ต้องเป็นของพวกเราด้วย จำไว้ซะด้วยว่านี่ถิ่นของพวกชั้น!!” โกโก้รู้สึกเสียใจมากที่ได้ยินแบบนั้น เธอรู้สึกหมดหวังและไม่กล้าที่จะกลับไปเจอหน้าเวย์อีก และระหว่างที่เธอเดินไปมาอย่างหมดหวังนั่นเอง...

เวย์: ดูไม่ได้เลยนะสภาพแบบนั้นน่ะ คุณหนูแม่ครัว
โกโก้: แล้วมันเกี่ยวอะไรกับนายด้วยล่ะ ชั้นมันช่วยอะไรนายก็ไม่ได้ แถมยังเป็นภาระซะเปล่า
เวย์: ดูเหมือนว่าเจ้านี่มันจะไม่ใช่ภาระสักเท่าไหร่หรอกนะ
โกโก้: นั่นมันเงินที่ชั้นได้มาจากการขายเค้กนี่นา!!? ...
มันมาอยู่กับนายได้ยังไง?
เวย์: เอาเป็นว่าชั้นสามารถนำมันมาคืนเธอได้ก็แล้วกัน แต่ส่วนหนึ่งขอเอามาชดใช้ค่าชุดนักเรียนก่อนล่ะ
โกโก้: รู้แล้วล่ะน่า!!
เวย์: แล้วคราวหลังจะทำอะไรแบบนี้อีกรึป่าวล่ะ? ... แต่ชั้นคงจะช่วยทวงเงินคืนมาอีกไม่ได้แล้วล่ะ
โกโก้: เอ๊ะ! หน้านายไปโดนอะไรมาน่ะ?
เวย์: ไม่ต้องมาห่วงหน้าชั้นหรอก ห่วงหน้าของเธอบ้างเถอะ เดี๋ยวจะไม่สวยเอาได้ล่ะ ฮิ ฮิ...
โกโก้: ตาบ้าเอ้ย! ชั้นน่ะสวยได้อยู่แล้วล่ะ ส่วนนายก็กลับไปดูแลน้องสาวต่อเถอะ ...
ชั้นจะไปหาที่อื่นอยู่ดีกว่า
เวย์: ก็บอกแล้วไงว่าเธอเป็นสมาชิกคนหนึ่งในบ้านของชั้นน่ะ!! จะให้ชั้นปล่อยเธอไปแบบนี้หรือไงกัน?
โกโก้: ไม่ต้องมายุ่งกับชั้นหรอกน่า!! ชั้นเป็นคนนอกไม่ใช่หรอ?
เวย์: เลิกทำตัวเป็นเด็กดื้อได้แล้วล่ะ โกโก้ ... กลับไปที่บ้านของพวกเรากันเถอะ
โกโก้: ก็ได้! ช...ชั้นจะกลับไปพร้อมกับนายก็ได้ (ทั้งๆที่ชั้นอุตส่าห์จะเลี่ยงตัวออกจากทั้งสองคนแล้วแท้ๆ)

หลังจากที่เวย์กับโกโก้ปรับความเข้าใจกันเสร็จ เวย์ก็สามารถทำให้โกโก้อยู่ร่วมกันในบ้านของเขาได้อีก แต่ในวันต่อมา...

คอนเน็คต์: นี่ๆ โกโก้จังเห็นเน็คไทด์ของพี่ชายมั้ย?
โกโก้: ไม่เห็นเลยนี่นา คอนเน็คต์เอาไปวางทิ้งไว้ที่ไหนรึเปล่า?
คอนเน็คต์: แต่เมื่อเช้านี้ยังเอาไปตากไว้ที่ระเบียงอยู่เลยนะ
โกโก้: ห๊ะ!!? …. (นี่อย่าบอกนะว่าผ้าสีดำยาวๆนี่คือเน็คไทด์ของตาบ้านั่นน่ะ!?)
คอนเน็คต์: โกโก้จังเห็นใช่มั้ย?
โกโก้: เห็นสิ... เอ้ย! ไม่เห็น ไม่เห็นเลยสักนิดเดียว.... (เหตุการณ์ซ้ำสองอีกแล้วหรอเนี่ยเรา)
คอนเน็คต์: อ๊ะ! โกโก้จังอ้า~!! เอาเน็คไทด์ของพี่ชายไปเป็นผ้าขี้ริ้วอีกชิ้นแล้ว
เวย์: เฮ้ย!! นี่หล่อนคิดจะให้ชั้นโดนจับอยู่ในแถวของพวกไร้ระเบียบรึยังไง ยัยแม่ครัว!?
โกโก้: ขอโทษเป็นอย่างสูงเลยเจ้าค่ะ นายท่าน!! (น..นี่ชั้นพูดอะไรออกไปเนี่ย!?)
เวย์: ห๊ะ!? นายท่าน?
คอนเน็คต์: พี่ชายดูเหมือนจะเป็นเจ้านายของโกโก้จังไปแล้วเลยนะคะ
เวย์: เอ่อ... ชั้นไม่ได้อยากจะว่าอะไรเธอหรอกนะ ถ้าคราวหลังจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกน่ะ โกโก้
โกโก้: ขอโทษด้วยจริงๆค่ะ ดิฉันจะรีบไปหาเน็คไทด์ให้นายท่านได้ใส่เองเจ้าค่ะ!!
เวย์: ไม่ต้องหรอกน่า ร้านแถวๆนี้ก็มี เดี๋ยวชั้นไปซื้อเอง ... แล้วก็ฝากดูแลคอนเน็คต์ตอนที่ชั้นไม่อยู่ด้วยล่ะ
โกโก้: ค่ะ นายท่าน!! (ไม่นะ ทำไมถึงไม่หยุดพูดแบบนี้กับตาบ้านั่นซะที~!!)